Multi Purpose Sofa Big
“มองอะไร! ข้ากับสุนัขมิได้เปีนมิตรกัน! ข้าไม่ได้เป็นคนฆ่าเขา!"
เยี่ยเจาตบไหล่เขาเบาๆ พลางพูดโซฟาเป่าลมอเนกประสงค์ปลอบ
"อึม ตั้งแต่แรกเริ่มข้าก็มั่นใจว่าท่านไม่ได้เป็นคนฆ่าเขา"
ซย่าอวี้จิ่นกล่าวอย่างเบิกบานใจ "เจ้าเชื่อใจข้าถึงเพียงนั้น!"
"ก็มิใช่เสียทีเดียว,, เยยเจาเอ่ย "ลาเหตุการตายแบบนี้เป็นไปไม่ได้ที่ท่าน เป็นคนลงมือ"
ผู้พลิกศพแช่สวี่ถาม "ไยท่านคิดเช่นนั้นขอรับ"
เยี่ยเจาล้วงกริชตั้นออกมาจากอกเสื้อโยนล่งให้เขาแล้วถาม “สมมติว่าท่านใช้กริชเล่มนี้แทงข้า จะลงมือตรงจุดไหน"
ผู้พลิกศพแช่สวี่รับกริชมาแล้วลองออกท่าทาง "ส่วนท้องอ่อน,นุ่มแทงง่าย แม้อาจตายไม่เร็วเท่าไร แต่ขอแค่แทงเข้าไป ได้แล้วหมุนกริชนิดเดียว ไม่ว่าจะท่าร้ายถูกอวัยวะภายในส่วนใดก็ล้วนจบชีวิต เพราะเสียเลิอดได้ทั้งสื้น,,
เยยเจาถามต่อ "เหตุใดไม่เลอกหัวใจ"
ผู้,พลิกศพแช่สวี่เอ่ย
"ด้านหน้าหัวใจมืกระดูกหลายท่อน หากมุมที่แทงคลาดเคลอน เป็นไป ได้มากว่าจะแทงเข้ากระดูก" เขากล่าวถึงตรงนี้ก็หูตาลว่างในบัดดล พูดอย่าง ตื่นเต้น ’คนทั่วไปลงมือกังหารคนล้วนแทงที่ล่วนห้องช่า ๆ หลายครั้ง ไม่ก็ใข้ โซฟาลม พกพา pantipของหนักดีศีรษะ หากเลือกลงมือที่หัวใจ เป็นเรื่องยากมากที่จะปลิดชีพด้วย
การจู่โจมครั้งเดียว การสังหารคนด้วยอารมณ์ชั่ววูบคงไม่คิดรอบคอบเช่นนี้,
เยี่ยเจาถามต่อ
"หากท่านแทงกริชเข้าที่หัวใจข้า จะหมุนมือไปทางใด,
ผู้พลิกศพแซ่สวี่ลองท่าไม้ท่ามือดู
"ทางขวา"
เยี่ยเจาพยักหน้า
"ช่างใหญ่หลี่กับข้าตัวสูงพอกัน สมมติว่าคนร้ายก็สูงไม'ต่างจากข้า มากนักหรือเตี้ยกว่า หากใช้กริชแทงผ่านกระดูกเลิยบเข้าที่หัวใจอย่างแม่นยำ ล่ะก็ จะต้องเงื้อมือค่อนข้างสูง หลังมือข้างที่กำกริชจะต้องหันไปด้านบน การจะคว้านหัวใจให้เละต้องหมุนมือออกถึงจะถนัด แต่ทิศทางการคว้านหัวใจ ชองช่างใหญ่หลี่กลับเป็นการหมุนมือเข้า ข้าจึงคิดว่าคนร้ายน่าจะเป็นคนที่ เคยชินกับการใช้มือซ้าย"
"ฉะนั้นต่อให้คนร้ายที่สังหารช่างใหญ่หลี่มิใช่ยอดปีมือ ก็ต้องเป็นนักฆ่า ซึ่งมีทักษะสูงมากอย่างที่จวิ้นอ๋องไม่สามารถทำได้"โซฟาเป่าลม ผู้พลิกศพแช่สวี่ฟังถ้อยคำ ของเยี่ยเจาแล้วยอมรับนับถือนางทั้งกายใจจนร้องชมไม่หยุด "ท่านแม่ทัพ ละเอียดถ้วนถี่! ลํ้าเลิศ!"
เยี่ยเจารีบเอ่ย
"ท่านเป็นผู้ทำหน้าที่ตรวจหาลาเหตุการตาย มิได้สังหารคนบ่อยๆ จะ ไม่ล่วงรู้รายละเอียดปลีกย่อยเหล่านี้ย่อมเป็นเรื่องปกติ อันที่จริงข้าเพียงเข้าใจ เรื่องดาบเรื่องกระบี่อยู่บ้างเท่านั้น ทว่าเรื่องการวินิจฉัยศพข้าไม่มิความรู้ แม้แต่โซฟาลม พกพา ราคาน้อย"
ผู้พลิกศพแซ่ลวี่เอ่ยชื่นชม
MAMA SOFA
"ข้าโพนทะนาอะไรกัน ข้าแค่บอกว่าสตริที่ข้าขอบพอออกเริอนไปแล้ว นางเป็นคนที่ท่านพ่อข้าหมั้นหมายให้ตั้งแต่เด็ก ทั้งงามพริ้มเพราและเป็น กุลสตรี ตอนนั้นเก็ดศึกวุ่นวาย นางน้กว่าข้าตายไปแล้วถงได้ออกเรือนไปกับ คนอื่น ตอนนี้ข้าอยากรำพันด้วยความโศกเศร้าน้างก็มิได้หรือ inflatable couch walmartเป็นจวิ้นอ๋อง ที่คิดฟ้งช่านไปเองจิงเข้าใจผดกระมัง'
เยี่ยเจาหรี่ตาลงเล็กน้อย เพ่งพิศสิหน้าเขา “เจ้ามิได้พูดจริง ๆ รึ"
หูชิงกล่าวด้วยนํ้าเสียงเฉียบขาด
"ข้าก็มีพูดถึงบางเรื่องเมื่อครั้งที่ทำลงครานด้วยกันในโม่เป่ย"
"อาจเป็นเพราะตอนซิวเหล่าหู่บังคับให้ข้าแต่งงานกับลูกลาวเขา ข้า คงทนถูกทุบตีไม่ไหวถึงได้พูดจาเรื่อยเมื่อย อ้างถึงเจ้าเพื่อเอาตัวรอดว่า ท่านแม่ทัพยังไม่แต่งงาน ข้าเป็นลูกน้องไหนเลยlamzac couchจะมืหน้าแต่งงานอะไรได้ จากนี้นเขาเลยเข้าใจผิด ไม่กล้าบังคับข้าแล้ว"
เยี่ยเจาตวาด “เหลวไหลสิ้นตี!"
หูชิงแบมือยักไหล่อย่างจนปัญญา
"ก็มิใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้นิคัยป่าเถื่อนของโจรอย่างซิวเหล่าหู่ หากข้าพูดว่า ไม่ถูกตาต้องใจลูกลาวเขา เขาคงตีข้าหัวแบะแน่"
เยยเจาระบายลมหายใจในที่สุด จากนี้นก็เห็นคนตรงหน้ามืท่าทาง ใสซื่อแฝงเล่ห์ร้ายดุจเดิม นางยังรู้สึกโกรธเคืองสุดจะทน ต่อยเขาสองสาม หมัดโดยผ่อนแรงลงพร้อมพูดด่า
"เจ้าคนบัดซบ วันใดไม่กวนโทสะinflatable couch amazonข้า ในใจคงอึดอัดมากสินะ!"
หูชิงวอนขอความเห็นใจยิ้ม ๆ
"ผู้ใดใช้ให้ตอนเด็กเจ้ากลั่นแกล้งข้าทุกวันล่ะ"
เยี่ยเจาหยุดมือแล้วปล่อยเขา ถามอย่างจริงจัง "เจ้าแค่ล้อเล่นจริงๆ?',
ดวงตาของหูชิงมืประกายหม่นเศร้าวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว แปดปีที่ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน จากความเกลียดชังในตอนแรกกลายเป็นความช่วยเหลือเกื้อกูล จะไร้ความรัก ความผูกพันได้อย่างไร
ในใจเขา นางเป็นเหยี่ยวที่เหินบินอหังการ เป็นพยัคฆที่เผ่นโผนลำพอง เป็นเจ้าอสูรอาบโลหิต เป็นดาวประกายพรึกบนฟากฟ้า เป็นความเลื่อมใส ศรัทธาเพียงหนึ่งเคียว นอกจากนี้แล้วไม่เป็นอะไรทั้งลิ้น อึกทั้งไม่อาจเป็นได้ ลื่งที่ไม่สมควรคิดก็อย่าคิดมากเกินไป ลื่งที่ครอบครองมิได้ก็อย่า เอื้อมมือออกไป กระต่ายไม่กินหญ้าข้างรัง สำหรับคนที่มืชีวิตรอดจากนรก มาเช่นเขา ความรักเป็นลื่งที่เพ้อฝันเกินไป เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อยากเห็นหน้า Corner Sofa 68575อึกฝ่ายแล้วระลึกถึงฝันร้ายลีเลือดที่โม่เป่ยครั้งแล้วครั้งเล่า
ยามหักห้ามใจไว้ไม'อยู่จนพลั้งปากพูดออกไปยิ่งต้องยิ้มสู้เข้าไว้ ใช้ คำโกหกนับไม่ถ้วนกลบฝังความจริง และเขาก็ทำได้สำเร็จ
SOFA BUY NOW
แม่ทัพใหญ่ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องเหลือวิสัยจริงๆ บัดนี้แผ่นดินสงบสุขแล้ว ขุนนางทั้งราชสำนักล้วนเป็นบุรุษ ในหมู่แม่ทัพนายกองมิใช่ว่าจะไร้ผู้มิความ สามารถโดดเด่น แด่ต้องถูกสตรีกดหัวไว้จะทำใจยอมรับได้อย่างไร แม้ พวกเขาจะอดกลั้นไว้ไม่เอ่ยถง ทว่านานไป ๆโซฟาเป่าลม lazada ก็ต้องเคลื่อนไหวในที่สุด ยงกว่า
นั้นผู้บัญชาการกองทัพใต้หล้ามิได้เพียงคนเดียว ทุกคนต่างจับจ้องกันตา เป็นมัน ตราบใดที่ขาไม่ลงจากตำแหน่ง คนอื่นก็ผลัดเปลี่ยนเข้ามาแทนที่มิได้ ตลอดไป"
ซย่าอวี้จิ่นเอ่ย
'จักรพรรดิทรงพระปรีชา ขอเพียงเจ้าไม่เผด็จการบ้าอำนาจ มิอะไร น่าเป็นห่วงกัน"
เยี่ยเจาส่ายหน้า
"แม้แต่ทองยังหลอมละลายด้วยอานุภาพของลมปาก มันทำร้ายคนมา นักต่อนักแล้ว เรื่องในภายภาคหน้าไม่มิผู้ใดบอกได้แจ่มแจ้ง"
อกประการหนี้ง ลื่งที่นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยคอนับแต่โบราณมา เสร็จ นาฆ่าโคถก เสร็จศึกฆ่าขุนพล แม่ทัพผู้สันทัดการรบมิความชอบใหญ่หลวง มักถูกระแวงสงสัย น้อยคนนักที่จะพบจุดจบที่ดี บัดนี้นางกุมกำลังทหารอยู่ ในมิอเพียงผู้เดียวมากมายปานนั้น ทั้งยังครองใจไพร่ฟ้าทั่วหล้า ถงจักรพรรดิ องค์ที่นอนเป่าลม 6 ฟุตปัจจุบันจะปรีชาสามารถ เชื่อมั่นในความจงรักภักดีของนางเป็นอันมาก แต่คงไม่กล้าไว้วางใจว่าลูกหลานของนางจะชื่อลัตยัอย่างถวายหัวกันทุกคน ส่วนนางก็ไม่กล้าปักใจเช่นกันว่าวันหน้าหลังจากรัชทายาทชื่นครองราชย์จะ ลงมิอเช่นฆ่าสังหารเที่อย์ดอำนาจทางการทหารคนหรีอไม่
ซย่าอวี้จนนกถงจุดจบของเหล่าขุนนางผู้มิความชอบในการบุกเบก
แผ่นดินก็ตระหนักขึ้นมาได้และบังเกิดความรู้สึกเช่นเดียวกัน เดิมทีเขาจะพูด ผสมโรงสองสามคำอย่างขุ่นเคือง แต่ฉุกคิดได้ว่าจะเป็นการด่าทอบรรพบุรุษ ของตัวเองจึงสงบปากสงบคำแต่โดยดิเพื่อมิด้องถูกตีน่วมยามไปพบพวกเขา ในอนาคต
"เคราะห์ตีที่จักรพรรดิมืเมตตาธรรม มความสามารถในการบรํหาร บ้านเมือง และเห็นอกเห็นใจผู้อยู่ใต้ปกครองจนขึ้นชื่อว่าเป็นกษัตริย์ที่ตีมา แต่ไหนแต่ไร" เยี่ยเจาเห็นว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วก็บอกความจริงออกมา ตามตรง "ตอนที่โม่เป่ยได้ขัยชนะ ข้าก็ถวายหนังสือขออภัยโทษทันที เปิดเผย ต่อคนทั่งแผ่นดินว่าตัวเองมืโทษหนึ่นพระบรมเดชาบุภาพ เวลานั้นอาณา ประชาราษฎร์มืฃวัญและกำลังใจ ชุบนางบุ๋นบู๊ล้วนยกยอว่าจักรพรรดิมืความโซฟาเป่าลม intex 68566 สามารถในการไข้คน ฉะนั้นต่อให์พระองค์ไม'พอใจก็คงไม่อยากขัดแย้งกับ คนทั่วหล้าด้วยการปลดข้าออกจากตำแหน่งกะทันหัน จากนั้นข้าก็ส่งสาร ฉบับที่สองแสดงความสำนิกในพระมหากรุณาธคุณและหวังว่าจะได้ออกเรือน เพื่อปลอบประโลมวญญาณของบดามารดาบนสวรรค์"
นางชะงักลงตรงนี้ชั่วครู่แล้วถามยิ้ม ๆ
"ท่านว่า...จักรพรรดิจะให้ข้าออกเริอนไปกับผู้ใดได้"
ต่อให้เชื่ยเจาย้นยอมถอดเกราะ* แต่ในกองทัพโม่เป่ยล้วนเป็นทหารที่ ร่วมเป็นร่วมตายกับนางมา โซฟาลม พกพา ราคาเคารพเชื่อทังและเทิดทูนนางประหนึ่งเทพเจ้า ไม่ว่าจะมอบอำนาจทางการทหารแก่ผู้ใดก็ไม่อาจเป็นที่ยอมรัมคล้อยตามของ ทุกคนได้
WOW IS GOOD BED
■แล้วกันไปเถอะ รู้จักเจ้ามาเจ็ดแปดปี ทุกครั้งที่เจ้าเมาสุราเป็นต้อง แทะโลมหญ่งงามที่นอนเป่าลม lazada คราวนี้คงชนกำแพงเข้าล่ะสิ"
นางกล่าวอย่างฉุนเฉียว
"ข้าแทะโลมสามตัวเองนับว่าเป็นการแทะโลมหญ่งงามต้วยหริอ อย่างไรก็ดีกว่าเจ้าที่เมาสุราทไรต้องไล่จับคนให้มาฟังเจ้าครวญเพลงชาวเริอ ทั้งที่เสิยงเจ้าแหบแห้งอย่างกับเป็ด ร้องก็ร้องหลงทำนองจากโม'เป่ยไปถึง หนานอี๋ ซํ้ายังมีแต่เรื่องความรักหวานเอียนชวนคลื่นไล้จนทำเอาอยากลำรอก อาหารคนก่อนหน้าออกมา ข้าขอเต้อนไว้นะ คราวนี้ล้าเจ้าศีดจะร้องเพลง ล่ะก็ ไปจับตัวซิวเหล่าทู่ข้างนอกนั่น ที่นอนเป่าลม tv directขืนมาร้องเพลงกับข้าอีกจะถีบเจ้าลงไป อาบนํ้าในแม่นี้า"
ดวงตาของหูชิงหม่นแลงลงวูบหนึ่ง แต่ชั่วอึดใจเดียวเขาก็เอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ อย่างบริสุทธิ่ใจ
‘มอะไรน่าขายหน้ากัน บุ^ษชอบพอลตริคนหนึ่ง เรื่องโง่งมอะไรก็ล้วน ทำเพื่อนางไต้ ทว่าสามเจ้าปฏิปัตต่อเจ้าเช่นนี้เกรงว่าเขาจะไม่ชอบเจ้าอย่างมาก"
"ฮะ นับแต่เริ่มแรกเขาก็ใข้ความตายปฏิเสธการแต่งงาน ต่อมาก็ตั้งตัว เป็นปฏิปักษ์ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาหาใชไม่ชอบข้าเพิยงเท่านั้น แทบจะเกลยดชิง เลยทเดียวต่างหาก" นางเงยหน้ากระดกสุราในจอกหมดรวดเดียว "แต่ความ โกรธของเชาก็จวนเจ็ยนถึงขืดจำกัดแล้ว"
เยี่ยเจาโยนจอกในมือทิ้ง จุ่มนํ้าสุราวาดภาพเมืองหนึ่งซึ่งมืกำแพง ปิดล้อมแน่นหนาทั้งสี่ทิศ จากทั้นก็กล่าวเลียงเรียบ ’เปิดฉากก็เป็นทางตัน สมควรเดนหมากเสี่ยง"
หูชิงถามอีก
"รุกแล้วรุกอีกก็ตีไม่แตก จะท่าเช่นไร"
เสี่ยเจากล่าวอย่างเฉยบาทด "ถอยชั่วคราวที่นอนเป่าลม ล่อศัตรูออกมา"
หูชิงถาม ■โจมตียามใด"
เสี่ยเจาเอ่ย "ราตรีนี้เลย"
จอกสุราถูกบีบแหลกละเอียดคามือ
แผ่นดินนี้ยังมืดู่ต่อสู้ที่นางไม่อาจเอาชนะหรือสัตว์ที่นางล่ามิได้อีกหรือ
แลงเดอนเลีอนสับ ขอบฟ้าทิศบูรพาปรากฏแสงแรกแห่งวัน เลียงดนตรี เหนอแม่นี้าฉนเงยบหายไป ผู้คนเพิ่งแยกย้ายกลับบ้านไปทิละคนลองคน ตลอดราตรีทั้นชย่าอวี้จิ่นมิได้รับความสนุกเพลิดเพลิน กลับโดนบุรุษ หลายลีบคนรุมล้อมแทะโลม เป็นความอัปยศใหญ่หลวงครั้งที่ลองนับแต่เขา ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นชายบำเรอเป็นด้นมา แบ้แต่ความอ่อนหวานของนักพรตหญ่ง และคำพูดหว่านล้อมของกลุ่มสหายเสเพลยังไม่สามารถบรรเทาความโกรธเศึอง
ในใจเขาลงได้ ส่วนสตรีที่นำความอัปยศมาให้เขาผู้นั้นยังเดินอาดๆ กลับไป หาความบันเทิงเริงใจต่อ คล้ายอยากยั่วให้เขาโมโหขาดใจตายไปจนแทบ ที่นอนเป่าลมในรถทนรอไม่ไหว
BED INTEX EASY
ซย่าอวี้จิ่นใจกล้าบ้าบิ่นมาแต่ไหนแต่ไร คิดจะทำสิ่งใดก็ทำทันที เขา ทุ่งตรงไปที่เรอนใจพีสุทธประเดี๋ยวนั้นเลย ที่นอนเป่าลมเหล่าทหารยามที่เฝืาอยู่นอก ห้องหอมิไต้รับคำสิ่งจากท่านแม่ทัพก็ไม่กล้าชัดขวาง ส่วนหญิงรับใช้สูงวัยที่ เหลือมีคนหนึ่งลอบไปฟ้องวรชายาอันไท่เฟยและอันอ๋องกับชายา
วรชายาอันไท'เฟยกลับไม่เหลืยวแลด้วยความสงสารบุตรชายคนเล็ก และชิงชังสะใภ้ ขณะที่ซย่าอวี้เขวยสินหวังในตัวน้องชายเหลวไหลของตนมา นานแล้ว เพียงหวังให้น้องสะใภ้ผู้แข็งกร้าวออกโรงกำราบซย่าอวี้จิ่นไม่ให้ เหิมเกริม เขาจึงไม่สนใจเช่นกัน
ชย่าอวี้จิ่นวิ่งทะยานมาถึงหน้าประตูห้องที่นอนเป่าลม intex 6 ฟุตของหยางซื่ออย่างราบรื่น นางมองเขาด้วยความหลากใจอยู่ครู่ใหญ่ถึงยอบกายคำนับพลางเอ่ย "เป็นท่านนี่เอง ต้องโทษช้าที่เบาปัญญาลายตาไม่ดี มิไต้พบกันยามดึก
แค่ครึ่งปี รอบด้านมืดสนิทไร้แสงตะเกียง ถึงกับจำท่านไมได้ไปซื่'วขณะ',
ถ้อยคำนี้กล่าวด้วยความคับแค้นใจเหลือแสน ชย่าอวี้จิ่นลูบจมูกอย่าง กระอักกระอ'วน หวนคิดขึ้นได้ว่าหลายปีมานี้ตัวเองออกไปเที่ยวเตร่เกเร อยู่ข้างนอก ไม่ค่อยเอาใจใส'สตรีในเรือนตนเท่าไร มืบ้างบางคราวที่เขา รำคาญเลืยงบ่นมารดาถึงมาอยู่ด้วยคินสองคิน ทว่าน้อยครั้งนักที่จะนอนค้าง กับหยางซื่อซึ่งมืรูปโฉมธรรมดา ตอนนี้พอมืเรื่องเดือดร้อนตัวเองจึงมาหานาง ก่อน เขาก็บังเกีดความสงสารขึ้นในใจจรีง ๆ เลยท่าทืเปีนหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะหันเหไปหาเหมยเหนิยงแทน
เหมยเหนียงเห็นซย่าอวี้จิ่นก็พานนึกถึงกระบองเขี้ยวหมาป่าที่พวก สาวใข้ได้ข่าวมา นางตกใจจนใบหน้าซึดเผ้อด เอ่ยอย่างเด็ดขาด "วันนี้ร่างกายข้าไม่สะอาด ปรนนิป๋ติท่านมิได้เจ้าค่ะ"
ซย่าอวี้จึ'นโบกมือพลางเอ่ยอย่างห'}ดหงด "ข้าไม่ลือสา"
เหมยเหนียงกล่าวฉอด ๆ ตังห่าฝนธนูก็ไม่ปาน "ข้ายังป่วยเพราะลูกอากาศเย็น ปวดท้อง เจ็บตา แขนขาอ่อนแรง หน้าอกจุกเสียด หมู่นี้ก็หลับไม่สนิท ละเมอพูดไม่หยุด ในความฝันยังดืคน กัดคนส่งเดช มะ...ไม่ได้จรีงๆ นะเจ้าคะ ท่านไปหาเซวยนเอ่อรีเถอะ"
"เจ้ามันตาข้า คอยเหยียบยํ่าซํ้าเติมผู้อื่น! เมื่อก่อนยังพูดว่าเราสองคน เป็นพี่น้องผูกพันรักใคร่กัน ที่แท้เจ้าก็ร้ายกาจถึงเพียงนี้!"
เซวยนที่นอนเป่าลม fridayเอ่อรีซื่งอยู่ห้องคิดกันได้ยีนเข้าก็ผลุนผลันออกมาทันทโดยไม่สาง ผมเผ้า ขึ้หน้าเหมยเหนียงด่าทอหลายค่า จากนั้นก็คุกเข่าตังดุบให้ซย่าอวี้จิ่น ร้องไห้จนนํ้ามูกนํ้าตาไหลเปรอะ โขกศีรษะเสียงตังสนั่น
"จวิ้นอ๋องละเว้นเซวียนเอ๋อร์ด้วย โปรดเห็นแก่ที่ข้าปรนนิป๋ตท่านตั้งแต่เด็ก ให้ข้ามีชีวีตรอดต่อไปด้วยเถอะให้ข้าปลงผมออกบวชจวบจนบั้นปลายชีวีต...’ โฉมงามประหนึ่งบุปผาสองคน คนหนึ่งแสร้งสติไม่เต็มเต็ง คนหนึ่งราไห้ ที่นอนเป่าลม tv directจนกลายเป็นคนขี้ริ้วขี้เหร่ เอะอะโวยวายจนดูเหมีอนนายน้อยผู้หล่อเหลา
