BED INTEX EASY
ซย่าอวี้จิ่นใจกล้าบ้าบิ่นมาแต่ไหนแต่ไร คิดจะทำสิ่งใดก็ทำทันที เขา ทุ่งตรงไปที่เรอนใจพีสุทธประเดี๋ยวนั้นเลย ที่นอนเป่าลมเหล่าทหารยามที่เฝืาอยู่นอก ห้องหอมิไต้รับคำสิ่งจากท่านแม่ทัพก็ไม่กล้าชัดขวาง ส่วนหญิงรับใช้สูงวัยที่ เหลือมีคนหนึ่งลอบไปฟ้องวรชายาอันไท่เฟยและอันอ๋องกับชายา
วรชายาอันไท'เฟยกลับไม่เหลืยวแลด้วยความสงสารบุตรชายคนเล็ก และชิงชังสะใภ้ ขณะที่ซย่าอวี้เขวยสินหวังในตัวน้องชายเหลวไหลของตนมา นานแล้ว เพียงหวังให้น้องสะใภ้ผู้แข็งกร้าวออกโรงกำราบซย่าอวี้จิ่นไม่ให้ เหิมเกริม เขาจึงไม่สนใจเช่นกัน
ชย่าอวี้จิ่นวิ่งทะยานมาถึงหน้าประตูห้องที่นอนเป่าลม intex 6 ฟุตของหยางซื่ออย่างราบรื่น นางมองเขาด้วยความหลากใจอยู่ครู่ใหญ่ถึงยอบกายคำนับพลางเอ่ย "เป็นท่านนี่เอง ต้องโทษช้าที่เบาปัญญาลายตาไม่ดี มิไต้พบกันยามดึก
แค่ครึ่งปี รอบด้านมืดสนิทไร้แสงตะเกียง ถึงกับจำท่านไมได้ไปซื่'วขณะ',
ถ้อยคำนี้กล่าวด้วยความคับแค้นใจเหลือแสน ชย่าอวี้จิ่นลูบจมูกอย่าง กระอักกระอ'วน หวนคิดขึ้นได้ว่าหลายปีมานี้ตัวเองออกไปเที่ยวเตร่เกเร อยู่ข้างนอก ไม่ค่อยเอาใจใส'สตรีในเรือนตนเท่าไร มืบ้างบางคราวที่เขา รำคาญเลืยงบ่นมารดาถึงมาอยู่ด้วยคินสองคิน ทว่าน้อยครั้งนักที่จะนอนค้าง กับหยางซื่อซึ่งมืรูปโฉมธรรมดา ตอนนี้พอมืเรื่องเดือดร้อนตัวเองจึงมาหานาง ก่อน เขาก็บังเกีดความสงสารขึ้นในใจจรีง ๆ เลยท่าทืเปีนหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะหันเหไปหาเหมยเหนิยงแทน
เหมยเหนียงเห็นซย่าอวี้จิ่นก็พานนึกถึงกระบองเขี้ยวหมาป่าที่พวก สาวใข้ได้ข่าวมา นางตกใจจนใบหน้าซึดเผ้อด เอ่ยอย่างเด็ดขาด "วันนี้ร่างกายข้าไม่สะอาด ปรนนิป๋ติท่านมิได้เจ้าค่ะ"
ซย่าอวี้จึ'นโบกมือพลางเอ่ยอย่างห'}ดหงด "ข้าไม่ลือสา"
เหมยเหนียงกล่าวฉอด ๆ ตังห่าฝนธนูก็ไม่ปาน "ข้ายังป่วยเพราะลูกอากาศเย็น ปวดท้อง เจ็บตา แขนขาอ่อนแรง หน้าอกจุกเสียด หมู่นี้ก็หลับไม่สนิท ละเมอพูดไม่หยุด ในความฝันยังดืคน กัดคนส่งเดช มะ...ไม่ได้จรีงๆ นะเจ้าคะ ท่านไปหาเซวยนเอ่อรีเถอะ"
"เจ้ามันตาข้า คอยเหยียบยํ่าซํ้าเติมผู้อื่น! เมื่อก่อนยังพูดว่าเราสองคน เป็นพี่น้องผูกพันรักใคร่กัน ที่แท้เจ้าก็ร้ายกาจถึงเพียงนี้!"
เซวยนที่นอนเป่าลม fridayเอ่อรีซื่งอยู่ห้องคิดกันได้ยีนเข้าก็ผลุนผลันออกมาทันทโดยไม่สาง ผมเผ้า ขึ้หน้าเหมยเหนียงด่าทอหลายค่า จากนั้นก็คุกเข่าตังดุบให้ซย่าอวี้จิ่น ร้องไห้จนนํ้ามูกนํ้าตาไหลเปรอะ โขกศีรษะเสียงตังสนั่น
"จวิ้นอ๋องละเว้นเซวียนเอ๋อร์ด้วย โปรดเห็นแก่ที่ข้าปรนนิป๋ตท่านตั้งแต่เด็ก ให้ข้ามีชีวีตรอดต่อไปด้วยเถอะให้ข้าปลงผมออกบวชจวบจนบั้นปลายชีวีต...’ โฉมงามประหนึ่งบุปผาสองคน คนหนึ่งแสร้งสติไม่เต็มเต็ง คนหนึ่งราไห้ ที่นอนเป่าลม tv directจนกลายเป็นคนขี้ริ้วขี้เหร่ เอะอะโวยวายจนดูเหมีอนนายน้อยผู้หล่อเหลา
